เม่น กับ หมา

Photo Story : การให้อาหารหมาอย่างมีชั้นเชิง สร้างกลยุทธ์ลดความเสี่ยงที่ทำให้คนเกิดอุบัติจากหมาและแมวจรในชุมชน ทฤษฎีที่ไม่ได้วัดกันแค่ความสงสาร เรื่องจริงที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ แต่คนให้อาหารหมารู้ แค่จัดการอย่างเป็นระบบ ปัญหานี้จะดีขึ้นใน 10 ปี

หมาแมวจรจัดไม่ได้แข็งแรง เมื่อธรรมชาติคัดสรร มันจะตายลงภายในระยะเวลาไม่นาน
แต่ระหว่างนี้ เราบริหารจัดการฝูงหมาอย่างมีระบบ
เป็นตัวรับแรงกระแทกระหว่าง คนในชุมชนกับหมา ทุกชีวิตก็สุขสบาย

ทุกวัน…พี่เม่น จะขับรถเครื่อง ทรงแม่บ้าน คันม่วง วิ่งเข้าหมู่ 4 ทะลุหมู่ 5 เลยไปหมู่ 6 แวะให้ยา อาหาร ตรวจดูหมาเจ็บป่วย แก๊งค์หมาจรมีลำดับความสำคัญในฝูง อยู่ถิ่นใครถิ่นมัน พี่เม่นอาศัยตรงนี้สร้างคอมมูนิตี้หมาจร บนพื้นที่ที่มีคนใจดีเอื้อเฟื้อ อนุญาตให้ใช้ให้อาหารหมาได้

เช่นเดียวกัน ! หมาถิ่นไหน คนให้ก็ต้องแบ่งกำลังกันไป โซนใคร โซนมัน ไม่ข้ามฝั่งถนน เพราะหมาจะได้ไม่วิ่งตามรถคันที่มันคุ้นจนเกิดอุบัติเหตุซ้ำซ้อน

คนให้อาหารหมามีอภิสิทธิ์เล็กน้อยคือสามารถเป็นเจ้าภาพนำจับหมาส่งทำหมันได้ง่ายดาย ลดจำนวนประชากรลูกหมาเจนเนอเรชั่นใหม่

การจัดการปัญหาหมาและแมวจรเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่ต้องรอภาครัฐลงมาแก้ไขจริงจัง แต่ระหว่างนี้จะตัวใครตัวมันไม่ได้ ในเมื่อคนก็ลำบากเพราะหมามาเยอะ การวางโครงสร้างระบบการดูแลที่ดี มีคนในและนอกชุมชนให้การสนับสนุนเรื่องอาหาร ยา และค่ารักษา ทำให้พี่เม่นทำงานในภาคปฏิบัติได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ

แต่เอาเข้าจริงๆ ที่จากได้รู้จักพี่เม่นมา
แกน่ะ ก็แค่คนคลั่งรักหมามาก คนนึงเท่านั้นเองแหละค่ะ

ปล. โปรดอย่าอ่านโพสต์นี้เป็นเสียงคุณกรุณา บัวคำศรี

ภาพ: กีรติ น้อยกมล
เรื่อง: จุลภา หัตยะฤทธิ์

#ชมรมปกป้องคนให้พ้นภัยจากสุนัขและแมวจร #หมาแมวจรจัด #PHOTOSTORY #BrandThink #CreateaBetterTomorrow