ความกล้า – ความมั่นใจ ผลักดันให้ ‘Tsunari’ แรปเปอร์สาวชาวโคราช ลุยทำตามฝันไกลถึงอังกฤษ

หากพูดถึงศิลปินที่น่าจับตามอง มากความสามารถ และมีสไตล์เฉพาะตัวไม่เหมือนใคร แถมยังดังไปไกลถึงต่างแดน จะไม่เอ่ยชื่อ ‘สุนารี’ หรือ ‘Tsunari’ แรปเปอร์ชาวโคราช สาวลูกครึ่งสายเลือดไทย-ตรินิแดด คนนี้คงเป็นไม่ได้

ด้วยเรื่องราวเส้นทางชีวิตที่น่าสนใจ จากสุนารีคนธรรมดาที่มีความกล้าและความมั่นใจ ใครจะว่าอย่างไรก็ไม่สน ขอมุ่งทำความฝันให้สำเร็จ ยอมห่างไกลบ้านเกิดและครอบครัว ไปใช้ชีวิตคนเดียวในกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ นานกว่า 7 ปี จนมีผลงานเพลงให้ติดตามมากมาย

วันนี้เราอยากชวนทุกคนมาทำความรู้จักตัวตนของเธอที่แท้จริงให้มากขึ้น ว่าแรปเปอร์สาวคนนี้มีเส้นทางชีวิตอย่างไร อุปสรรคเยอะขนาดไหน กว่าจะมาเป็นศิลปินระดับอินเตอร์อย่างในปัจจุบัน

‘สุนารี’ ชื่อนี้มาจากไหน ใครเป็นคนแต่งให้

สุนารี เป็นชื่อกลางของเรา หลายคนอาจจะคิดว่าคุณแม่เป็นคนไทยตั้งให้ แต่จริงๆ แล้วคุณพ่อเป็นตั้งให้ เพราะตอนที่ทั้งคู่แต่งงานกันใหม่ๆ แม่ชอบฟังเพลงของคุณสุนารี ราชสีมา

เมื่อก่อนเราจะไม่ค่อยชอบ เพราะรู้สึกว่าไม่ค่อยเข้ากับชื่อแรกและนามสกุล แต่พอโตขึ้นก็รู้สึกว่าคนชื่อสุนารีในประเทศไทยนั้นไม่ค่อยมี ต่างประเทศยิ่งไม่มี ก็กลายเป็นชอบชื่อนี้ไปเลย

ลองนิยามความเป็นสุนารีให้ฟังหน่อย

เป็นผู้หญิงสู้ มีความอดทนสูง รักการผจญภัย รักในเสียงเพลง รักการมีเป้าหมาย และพร้อมทำเป้าหมายให้ดีที่สุด โดยเป้าหมายในด้านงานเพลงคือ อยากทำเพลงสู่ระดับอินเตอร์ และออกทัวร์คอนเสิร์ต

ความฝันนี้ก่อตัวขึ้นตั้งแต่เด็กๆ อายุประมาณ 5 – 6 ขวบ ตอนนั้นกำลังดูศิลปินบนจอทีวี เราเห็นเขาได้ร้องเพลง มันคล้ายกับเวทมนตร์วิเศษทำให้เราหลงใหลว่า สักวันหนึ่งอยากทำให้ได้ อยากเป็นให้ได้เหมือนเขา แต่เป็นเราในแบบตัวเรา

ตอนนั้นที่เราอยากเป็นศิลปินแต่ไม่กล้าบอกใคร เพราะคุณพ่อค่อนข้างซีเรียส เขาอยากให้เป็นนักวิทยาศาสตร์มากกว่า เราก็พยายามเต็มที่แล้วแต่มันไม่ใช่ เราไม่ชอบ ไม่มีความสุข

เริ่มคุยเรื่องความฝันกับที่บ้านตอนไหน

เราคุยตอนอายุ 13 ปี ซึ่งคุณแม่พยายามสนับสนุนแบบกลางๆ เขาไม่ให้ทิ้งการเรียน แต่พ่อที่พอรู้ก็รีบดับความคิดนั้นทันที จนจำประโยคที่พ่อบอกได้จนถึงปัจจุบันว่า ความฝันที่จะเป็นศิลปินยากนะ เพราะมีผู้หญิงที่เหมือนเรา เก่งเท่าเราอีกล้านๆ คนที่มีความฝันอยากจะทำเหมือนเรานะ ก็เลยรู้สึกว่า ขนาดพ่อยังไม่เชื่อในตัวเราเลย แต่ความที่เราดื้อ ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นในการผลักดันตัวเองถึงทุกวันนี้

หลังจากที่พ่อบอกตอนนั้น ก็ค่อยๆ เข้าร่วมงานประกวดมาเรื่อยๆ ทั้งงานเวทีเล็ก เวทีใหญ่ ตั้งแต่ระดับอำเภอ ยันระดับประเทศ ประกวดจนนับไม่ถ้วน ส่วนมากไม่ชนะด้วย มีตกรอบบ้าง ได้รางวัลที่ 2 ที่ 3 บ้าง แต่ตอนนั้นคิดแค่ว่ามันเป็นการฝึกฝน ให้เราเก่งขึ้น ตื่นเต้นน้อยลง อีกอย่างมีโอกาสเมื่อไหร่ เราก็คว้าทุกโอกาสที่เข้ามา

มีแนวเพลงที่คุณใช้ประกวดเป็นประจำไหม

ตอนนั้นเราใช้เพลงสายดีว่า (Diva) ทั้งๆ ที่ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าเหมาะ หรือไม่เหมาะ แล้วค่อยขยับมาเป็นเพลงไทย เพลงลูกทุ่งมาใช้ตอนท้ายๆ เลย แต่ตอนนี้ก็มีสายเป็นของตัวเองแล้วไม่ค่อยดีว่าเท่าไหร่ เพราะเราค้นพบตัวเองว่าชอบแนวไหน แนวอะไรถึงเหมาะกับเรา และเข้ากับจิตวิญญาณของเราที่สุด ตอนนี้เจอแล้ว

ผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบที่คุณคาดคิดไว้ไหม

เวลาที่เราไปประกวดเวทีใหญ่หรือมีคนในวงการเข้ามาเกี่ยวข้องก็มีความหวังอยู่ แต่บางครั้งก็รู้อยู่แล้วว่ากรรมการต้องการอะไร เลยทำให้เรารู้สึกว่า ทำไมเขาไม่เปิดโอกาสที่ทุกคนเคยชินบ้าง ทำไมต้องผอมขาว หรือตี๋หมวยอย่างเดียว ทั้งๆ ที่เราพยายามทำให้ดีที่สุด แต่ก็ได้ยินเสียงตอบรับในแบบเดียวกันหมด เช่น ลุคเราทำอะไรไม่ได้ ถ้าร้องเพลงเพราะอย่างเดียวไม่ได้ ต้องขายสวยมากกว่านี้ แต่ตอนนี้มันก็แตกต่างจากอดีตมาก เพราะโลกเปิดกว้างมากขึ้น และมีโซเชียลมีเดียเข้ามา

จะบอกว่าสังคมนี้มีกรอบความสวยงามบางอย่างใช่ไหม

วงการบันเทิง วงการเพลง มันมีกรอบที่เรียกว่า บิวตี้ สแตนดาร์ด (ฺBeauty Standard) ศิลปินต้องสวยในแบบไทย ถ้าไม่สวยแบบนั้นบทบาทที่ได้ก็จะเป็นแค่ตลก ไม่ซีเรียสจริงจัง เราเลยคิดว่าถ้าออกจากประเทศไทยแล้ว คนที่ไม่ขาว ไม่ได้สวยแบบนั้น ก็จะมีโอกาสให้พวกเขาได้

ตอนอยู่ประเทศไทยเราเจอตลอด ตั้งแต่เข้าวงการ หรือร้องเพลงตามร้าน พวกเขาหัวเราะเหมือนเป็นตัวตลก ทั้งๆ ที่เราแค่รูปลักษณ์เป็นแบบนี้ กล้าแต่งตัวแบบนี้

อะไรทำให้ตัดสินใจไปกรุงลอนดอน

จุดที่อยากหาโอกาส ตอนที่มีคนเคยบอกว่าขายไม่ออกถือเป็นประโยคที่ตัดสินใจ เพราะเราจะอยากทำให้ทุกคนว่าเราทำได้ และอีกอย่างคืออยากเป็นแรงบันดาลใจให้คนอื่น ให้เขาเห็นว่าเราทำได้ คนอื่นก็ทำได้ อย่าไปฟังคนรอบข้างว่าเราไม่อยู่ในกรอบของ บิวตี้ สแตนดาร์ด

เราบอกแม่ 3 เดือนก่อนที่จะตัดสินใจไปกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ก็ห่วงเหมือนกันว่าเขาจะให้ไปหรือเปล่า แต่เอาจริงๆ ถ้าเขาไม่ให้ไป เราก็จะไปอยู่ดี แต่สุดท้ายก็แอบตกใจที่แม่บอกให้ไปเลย แม่สนับสนุน เพราะเราเจออะไรมาเยอะจนไม่ไหวแล้ว พยายามอย่างสุดขีดแล้ว ที่นี่ก็ยังไม่ใช่ ดังนั้นไปดีกว่า ทั้งที่ไม่รู้จะประสบความสำเร็จมากน้อยแค่ไหน

จากนั้นเราเริ่มเก็บเงินสักพักประมาณ 6 – 7 เดือน ก็ค่อยเดินทางไปลอนดอน คิดว่าเดี๋ยวค่อยไปว่ากันเอาดาบหน้า เราไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ถ้าไม่ได้มาหรือไม่ได้ลองทำตามความฝันจริงๆ จะรู้สึกเสียดาย ยังไงก็ต้องไปลอนดอน

เราว่ามันก็จริง แต่ไม่ใช่สำหรับทุกคน จริงที่ว่าถ้าพยายามให้มากที่สุดจะมีจุดยืน แต่ตัวเราไม่อยากยึดติดกับภาพลักษณ์ที่เขาวางให้ต้องมีหรือต้องเป็น เราไม่ชอบจะอยู่ในกรอบที่ให้คนคิดว่าลูกครึ่งต้องเป็นแบบนี้นะ เราอยากให้เท่าเทียมกันหมด

มีมุมมองอย่างไรต่อ บิวตี้ สแตนดาร์ด ที่อาจจะทำลายชีวิต และความฝันของใครหลายคน

สังคมเรามีกรอบบิวตี้มานานหลายปี แต่โลกปัจจุบันมันมีการเปลี่ยนแปลงหมุนเวียนตลอดเวลา จึงควรที่จะเปิดหัวใจรับสิ่งใหม่ๆ ไม่แน่ว่าสิ่งที่อาจจะผิดเพี้ยนในสายตาใครบางคน อาจจะสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับโลกเราก็ได้ ซึ่งน่าเสียดายมากถ้ายังไม่เปลี่ยนแปลง ควรเปิดใจยอมรับได้แล้ว เปิดโอกาส เปิดสิ่งใหม่ๆ อย่างรูปลักษณ์ ความสามารถที่แตกต่างให้เข้ามามากขึ้น

เราเชื่อว่ามีคนเก่ง คนมีความสามารถเยอะมาก หนึ่ง เขาอาจจะขาดโอกาส สอง เขาอาจจะไม่มีความไม่มั่นใจ เพราะกลัวโดนคนมาตัดสินเขา เพราะถ้าย้อนกลับไปตอนเราอยู่โคราช เราเคยโดนบูลลี่ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้คิดว่าเราแตกต่าง หรือมีปัญหาอะไร แต่วันแรกที่เข้าไปเรียนก็โดนเรียกด้วยคำไม่ดี ก็กลับมาร้องไห้เล่าให้คุณแม่ฟัง เราถูกทำลายความมั่นใจให้ไม่กล้าแสดงออก หรือพูดคุยกับใคร เหมือนเป็นแกะดำในฝูงแกะขาว มีแต่คนคอยจับผิด ซึ่งเราไม่ค่อยโอเค รู้สึกว่าไม่แฟร์